รัก...ที่ไม่มีเธออยู่...

ข้อมูลเบื้องต้น

ความรักของเธอและเขา มีการจากเสียสละของเขาเพื่อปกป้องเธอ แต่ความเสียสละที่เขาทำมันเกิดจากความรักที่เขามีต่อเธอ แม้จะเสียสละทั้งชีวิตเขาก็ยอม

เนื้อเรื่อง

รัก..ที่ไม่มีเธออยู่..

แสงแดดสาดส่องผ่านกระจกเข้ามายังในห้องที่มืดมิดในห้องเผยให้เห็นผู้หญิงตัวเล็กๆ..บนใบหน้าของเธอมีแต่คราบน้ำตา เธอเป็นแบบนี้..ตั้งแต่..วันที่เธอรู้ความจริง...ฉันอยากให้ความจริงที่ฉันได้รับรู้ในวันนี้มันเป็นแค่ความฝันตลอดไป..ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่ให้มันเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก...

“ ตื่น!ได้แล้วลูกกก..สายแล้วนะไม่ไปโรงเรียนหรือไง”แม่ตะโกนขึ้นมาเรียก...ทำให้ฉันตกใจและต้องรีบกระโดดลุกขึ้นจากเตียงนอนอันแสนสบายของฉัน

“คะแม่!!!..จะไปเดี่ยวนี้คะ” ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วรีบไปเพื่อให้ทันเข้าแถวที่โรงเรียน..ตายล่ะ!..จะไปโรงเรียนทันไหมเนี่ยเรา..ฟิลิปต้องบ่นฉันอีกแน่ๆเลยยิ่งขี้บ่นอยู่ด้วย..และผู้ชายคนนี้ ฟิลิป แน่นอนเขาคือแฟนของฉัน เขาเป็นคนที่ขี้บ่น จู้จี้จุกจิก แต่เขาก็น่ารักเสมอในแบบของเขา เราสองคนต่างกันมาก..เราชอบอะไรไม่ค่อยเหมือนกันสักเท่าไหร่ เขาชอบสีเหลือง..ฉันชอบสีม่วง เขาชอบอ่านหนังสือ..ฉันชอบฟังเพลง เขาชอบนอน..ฉันชอบกิน ฉันไม่คิดว่าถ้าเราสองคนคบกันจะไปกันได้ดี..แต่เขาพูดเสมอว่า ไม่มีคู่ไหนสมบูรณ์แบบหรอก..เราต่างต้องปรับตัวเข้าหาซึ่งกันและกัน แต่มีอย่างหนึ่งที่เราชอบเหมือนกัน เราชอบไปหาอะไรอร่อยๆกินด้วยกัน..ถึงแม้ฉันจะกินจุและกินเยอะมากกว่าเขาก็ตาม..

“แม่วันนี้หนูไม่กินข้าวเช้านะคะ..หนูสายแล้ว..หนูไปโรงเรียนก่อนนะคะ..สวัสดีคะแม่” ฉันรีบวิ่งออกจากบ้านเพื่อมารอขึ้นรถเมล์..วันนี้ฉันมาถึงโรงเรียนทันพอดีเพราะโชคดีเช้าวันนี้รถไม่ติดเลย..เลยมาทันเข้าแถวและพอมีเวลาเหลืออยู่บ้าง

“อ้วน!..โทรหาก็ไม่รับ..มาเกือบสายอีกแล้วนะ!..จะมีวันไหนบ้างไหมที่จะมาเช้าๆกับเค้าบ้างเนี่ย..ให้เค้ามานั่งรอที่โรงเรียนตลอดเลย..รอนานจังงง..หัดตื่นเช้าๆบ้างสิ” พอเจอหน้ากันก็บ่นแต่เช้าเลย

“โอ๊ย!..บ่นอีกแล้ว!วันนี้มาทันเข้าแถวก็ดีแค่ไหนละยังเหลือเวลาอีกตั้งเยอะ..อย่าบ่นนักได้ไหม!..ห๊ะ!น่ารำคาญ..บ่นอยู่ได้อะ!” ฉันเริ่มรู้สึกโมโหแต่เช้าอีกแล้ว..ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากจะเอาอะไรอุดปากเค้าด้วยซ้ำ

“แค่พูดนิดเดียวเอง..แล้วกินอะไรมารึยังอะ?” นั่นพูดนิดเดียวหรอฮะ!!

“ยังเลย..หิวจะตายอยู่แล้ว!”ฉันพูดพร้อมกันเอามือจับที่ท้องของฉัน

“อ่ะ..เค้าซื้อมาให้ล้ะ..แซนด์วิชไส้หมูของโปรดตัวเอง..” สบายแล้วเรา..ดีจริงๆมีคนรู้ใจ “เย้ๆ..รู้ใจเค้าที่สุดเลย..ขอบคุณนะคะ..เออ!.แล้วตอนเย็นเค้าอยากกินเค้กอะ เลิกเรียนแล้วจะไปด้วยกันไหมหรือยังไง?” ฉันพูดพร้อมกับเดินกินแซนด์วิชไปพลางๆ“ห๊ะ?กินอีกแล้ว!..อ้วน!จะสะสมไขมันไว้กินหน้าหนาวรึไงฮะ?” เขาทำหน้าล้อเลียนฉันเวลาฉันกินอาหาร                          “กินนิดเดียวเองนร้า~”ฉันทำหน้าล้อเลียนเขากลับ

“ค้าบบบ..งั้นเลิกเรียนแล้วเจอกันที่เดิมนะ..อ้อ!กินแซนด์วิชเสร็จแล้วอย่าลืมกินยาละ..ตั้งใจเรียนด้วยห้ามหลับ!นะ” และในที่สุดเค้าก็ไปกับฉันจนได้..เค้าตามใจฉันตลอดถึงแม้จะขี้บ่นก้ตาม..

“โอเค..จ้า..แล้วเจอกันนะคะ”ฉันเอามือไปลูบหัวเขาเบาๆแล้วเดินขึ้นห้องไปเรียน..

<ห้องเรียน5/ก>

“วันนี้มาทันเข้าแถวด้วยหร๊าจ๊ะปริ๊นเซลเพื่อนนรักกก”         “ได้นาฬิกาปลุกดีหรอเพื่อนมาวันนี้เช้าเชียวนะ”

“แล้วแฟนแกไปไหนซะละ”     “โอ้วววววววว อิจาจิมๆ”      “อย่าแซวมันนักเรยเพื่อนๆพอๆ555”

 พอฉันเดินมาถึงห้องเสียงของเพื่อนๆก็ดังและแซวฉันมาแต่ไกล..

“พอเรยๆพวกแก..แซวกันอยู่ได้555” ฉันพูดพร้อมกับเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำของฉัน ฉันนั่งหลังห้องริมหน้าต่าง {กริ๊งงงงง!!!}เสียงกริ๊งดังขึ้น เริ่มเรียนคาบแรกแล้ว คาบแรกวันนี้ฉันเรียนวิทย์ ขณะที่ครูสอนไปสักพัก ฉันก็เริ่มง่วงและพอฉันกำลังจะหลับเพื่อนฉันก็พูดขึ้นมาว่า “หลับตั้งแต่คาบแรกเลยหรอแก555?”เพื่อนที่นั่งข้างฉันหันมามองแล้วหัวเราะกับฉัน..

“อื้อ..น่าเบื่อ..เรียนตั้ง2คาบ..จดการบ้านให้ด้วยนะถ้าครูเขาสั่ง” ฉันยื่นสมุดจดการบ้านสีม่วงลายทางสลับกันเหลืองให้เพื่อนของฉัน...แล้วฉันก็หลับไปเต็มๆเกือบ2คาบวันนี้มีแต่วิชาน่าเบื่อ ฉันหาวิธีแก้เบื่อโดยการเล่นโทรศัพท์มือถือ..ฉันมักโดนฟิลิปว่าอยู่เป็นประจำในการเล่นมือถือเกือบตลอดเวลาของฉัน..

(กริ๊งงงงงง..) “แกๆไปกินข้าวกันเหอะๆเดี่ยวไม่ทัน..เดี่ยวคนเยอะ”เพื่อนฉันหันมาชวนฉันไปกินข้าวเนื่องจากได้เวลาพักแล้ว.. “อ่าๆ”ฉันลุกจากโต๊ะแล้วเดินไปที่โรงอาหาร..เพื่อซื้อข้าวกิน..เมื่อถึงโรงอาหารฉันรีบเดินตรงไปที่ร้านข้าว ขนม และน้ำ เพราะวันนี้ฉันหิวมาก ฉันซื้อข้าวผัดอเมริกัน..ขนมปังเนย+น้ำตาล..แตงโมง..โอริโอ้ปั่น..เมื่อซื้อของทุกอยากที่ฉันอยากกินครบหมดแล้ว..ฉันเดินไปนั่งกินข้าวที่โต๊ะประจำของฉัน..เพื่อนๆในโต๊ะทั้ง5คนต่างมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ..แล้วก็พูดขึ้นมาว่า “นี่แก!!..ให้ตายเหอะ..จะกินหมดนี่เลยหรอ?ห๊ะ?”และมันก็มองฉันด้วยสายตางง “ใช่!ฉันก็กินแบบนี้เกือบทุกวันแกยังไม่ชินอีกอ่อ?555” ฉันตอบพร้อมกับหัวเราะ “เดี่ยวก็อ้วนตายกันพอดี!จะกินอะไรเยอะแยะ..กินน้อยๆสิย่ะ..เดี่ยวก็อ้วนเป็นหมูกันพอดี..” และเพื่อนของฉันอีกคนก็พูดแทรกขึ้นมา“เออใช่..อย่ากินเยอะสิแก” จะพูดไรหนักหนา..น่ารำคาญจริงๆ..จะถามอะไรหนักหนาเนี่ยย..“เรื่องของฉันน่า!เลิกพูดได้ละพวกแกอ่ะ..กินๆ”ฉันรีบตอบพวกมันเพื่อปัดความรำคาญ..และรีบกินข้าว..และสิ่งที่ฉันทำเป็นประจำคือนั่งเล่นมือถือไปด้วยขณะกินข้าว..เมื่อฉันกินข้าวเสร็จ..ฉันก็เดินขึ้นห้อง..ฉันเดินเล่นมือถือไปเรื่อยๆระหว่างทางเดินขึ้นบันไดมีคุณครูเดินสวนลงมาฉันไม่ทันได้สังเกตเลยทำให้ฉันเดินชนคุณครูหนังสือของคุณครูล่วงลงมาจากแขนของคุณครูที่กำลังถืออยู่ (ตุ๊บ!) “หนูขอโทษคะๆครู..หนูไม่ได้ตั้งใจ..”ฉันเลยรีบลงไปนั่งเก็บหนังสือให้คุณครู..              “ไม่เป็นไรจ๊ะ..วันหลังเราก็มองทางด้วย..อย่าเอาแต่เล่นโทรศัพท์จนลืมดูทางละ” ฉันรีบขอโทษท่านอีกครั้ง “ขอโทษจริงๆนะคะ”..ฉันบอกให้เพื่อนขึ้นห้องไปก่อนและฉันก็ช่วยคุณครูถือของไปส่งคุณครูที่ห้องพัก.. “ขอบใจมากจ๊ะ”ฉันยิ้มให้คุณครูและยกมือไหว้ท่าน...ก่อนจะขึ้นห้องเรียน...วันนี้หลังจากพักเที่ยงฉันเรียนอีกแค่2วิชา..คืออังกฤษและภาษาไทย..พอเลิกเรียนแล้วฉันก็รีบเก็บของเพื่อไปหาฟิลิป..“พวกแกๆฉันไปก่อนนะ บาย.”ฉันบอกลาเพื่อนก่อนที่จะลงบันไดไปหาเขาตรงที่เรานัดกันไว้ “มาแล้วหรอ..คิดถึงจัง55 ไปกินเค้กกัน..เดี่ยวเค้าเลี้ยงเอง” “เย้ๆ..ป่ะๆไปเร็วๆเค้าอยากกินเค้กแย้ว” ระหว่างเดินไป เราสองคนคุยกันไปเรื่อยตลอดเวลาที่นั่งรถไปร้านเค้ก..เค้านั่งฟังเพลง..ส่วนฉันนั่งเล่นโทรศัพท์ แล้วจู่ๆเข้าก็พูดขึ้นมาว่า “เล่นโทรศัพท์อีกแล้วอะ..ไม่เล่นได้มั้ยเนี่ย55 แล้ววันนี้เป็นไง..เรียนเหนื่อยไหมคับ..มีการบ้านรึป่าว?” ตาของฉันมองจอโทรศัพท์..ส่วนมือของฉันก็จิ้มโทรศัพท์.. “ไม่เหนื่อยเลยแหละ..วันนี้เค้าหลับไป2คาบแหนะ555..การบ้านมีวิทย์กับภาษาไทยอะเตง..” ฉันก็ยังเล่นโทรศัพท์ต่อไป.. “ทำไหวป่าว..เดี่ยวเค้าทำให้เอามั้ย” ฉันมองหน้าเค้าด้วยความดีใจและรีบหยิบหนังสือให้เขาไป “ทำดีๆขอบคุณนร้าจุ๊บๆ”แล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นต่อ.. “เตงเค้าขออย่างหนึ่งสิ..อย่าเล่นโทรศัพท์บ่อยได้มั้ย..เค้าเป็นห่วง..อาจส่งผลต่อระบบสายตาของตัวเองเอานะ..ละก็เดี่ยวเตงเกิดอุบัติเหตุเอาอะ..เอาแต่เล่นไม่ดูทาง..เค้าเป็นห่วงจริงๆนะ”เค้าทำสีหน้าจริงจัง... ฉันเลิกเล่นโทรศัพท์แล้วมองหน้าเขา “ไม่เป็นไรหรอกนะ..เตงคิดมากไปนะ”ฉันยิ้มให้เขาพร้อมกับจับมือเขา  “อะไรมันก็เกิดขึ้นได้นะ..กันไว้ก่อนดีกว่าแก้นะ”เค้าดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย “ถึงแย้ววลงไปกันเถอะ”ฉันเปิดประตูลงจากรถและหยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นต่อ ฉันเงยหน้ามองถนนแล้วเห็นว่าไม่มีรถ..ฉันเดินข้ามถนน..และเล่นโทรศัพท์ต่อ.. “ปริ๊นเซล!!..ระวัง!!” แต่ฉันไม่ทันสังเกตเห็นรถทางซ้ายที่กำลังขับมาด้วยความเร็ว..ทันใดนั้นฉันรู้สึกถึงแรงอะไรบางอย่างที่ผลักฉันที่กลางหลังเข้าอย่างแรงทำให้ฉันล้มหัวของฉันไปกระแทกกับอะไรเข้าบางอย่าง..ทำให้ฉันหลับไป..และฉันจำอะไรหลังจากนี้ไม่ได้เลย..... “อ้วนตื่นเร็ว..เค้าคิดถึงนะ”..ฉันลืมตาขึ้นมาหลังจากได้ยินเสียงของฟิลิป..พอฉันลืมตาแล้วพบว่าเขานั่งจับมือฉันแล้วร้องไห้..ฉันลุกขึ้นมากอดเขาแล้วพูดว่า “เค้าขอโทษที่เค้าไม่เชื่อคำของตัวเอง..เค้าไม่คิดว่ามันจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นจริงๆ..ทั้งๆที่ตัวเองเตือนเค้าแล้วแท้ๆแล้วตัวเองเป็นไงบ้างเจ็บตรงไหนรึป่าว?”  ฉันกอดเค้าแล้วร้องไห้ “เค้าไม่เป็นไร..แล้วตัวเองเป็นยังไงบ้าง..เจ็บตรงไหนไหมปวดหัวรึป่าว?” แล้วเขาก็ลูบหัวฉันเบาๆ.. “ปวดหัวนิดหน่อยนะ..แต่เขาทำไมเขาถึงรู้สึกเจ็บที่หัวใจไม่ รู้อะ”  งั้นเตงนอนพักผ่อนเยอะนะ..เดี่ยวเค้านั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน..ฉันยิ้มให้เขาก่อนที่จะล้มตัวลงนอน....<อีก5วันต่อมา> “พร้อมกลับบ้านยังอ้วน” ฉันนอนโรงพยาบาลมาถึง5วัน ฉันถามหมอว่าฉันเป็นอะไร?ทำไมต้องให้ยามาเยอะด้วยและยังไม่เขียนชื่อยาด้วยนะ แต่หมอกลับไม่บอกอะไรฉันเลยกลับบอกแค่ว่าฉันบาดเจ็บนิดๆหน่อยๆเลยต้องกินยาเพื่อฆ่าเชื้อและต้องนอนรอดูอาการที่โรงพยาบาล..แต่การที่ฉันฟื้นมาครั้งนี้มันทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันแข็งแรงกว่าเดิมเพราะแต่ก่อนฉันเหนื่อยง่ายมาก..หรือเป็นเพราะฉันนอนมากฉันอาจะคิดไปเองก็เป็นได้ “พร้อมเต็มแก่แล้ว..อยากกลับบ้านแล้วคร้า”..ฉันยิ้มให้เขาพร้อมกลับขึ้นรถเพื่อเดินทางกลับบ้าน “กลับมาแล้วคร้าแม่”ฉันรีบวิ่งไปกอดแม่ “เป็นยังไงบ้างลูก..วันที่แม่ไปเยี่ยมหนู..หนูก็หลับตลอดเลย แม่เป็นห่วงหนูแทบแย่..แม่ขอโทษที่ไม่ได้ไปเฝ้า..แม่ต้องดูแลน้อง..แม่ขอโทษนะลูก”...ฉันมองหน้าแม่แล้วยิ้มให้แม่.. “ไม่เป็นไรคะแม่ หนูมีหมอพิเศษทั้งคอยเฝ้าและคอยดูแลอยู่ทั้งคน”..แม่ทำหน้างง “ใครกันหรอลูก?”  ฉันตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ฟิลิปไงคะแม่เขาคอยดูแลหนูตลอดเลยคะ”  แม่ฉันทำหน้าตกใจ.. “งั้น..หนูเดินทางมาเหนื่อยๆไปพักที่ห้องก่อนนะลูก”..ฉันเดินขึ้นห้องแล้ว ครุ่นคิดว่าทำไมแม่ต้องทำหน้าตกใจแบบนั้นด้วย..แม่มีอะไรปิดบังฉันรึป่าวนะ?  “ตื่นได้แล้วลูก..ลงมากินข้าวกินยาเร็ว”แม่ฉันเดินขึ้นมาเคาะประตูห้องแล้วแม่ก็เดินมานั่งข้างๆ “ปริ๊นเซลเรื่องบางเรื่องอาจะเป็นความจริงที่แสนเจ็บปวด..แต่สักวันลูกก็ต้องรับรู้มันอยู่ดีไม่ว่าจะช้าหรือเร็วแค่นั้น. คนบ้างคนเขาอาจะไม่ได้อยู่กับเราแล้วในตอนนี้แต่เขาจะยังคงอยู่ในความทรงจำของเราและจะอยู่ในส่วนที่มีค่ามากที่สุด” ฉันงงกับสิ่งที่แม่พูด..ฉันไม่รู้ว่าแม่ต้องการสื่ออะไรกับฉัน “แม่พูดถึงเรื่องอะไร?”.. “ไม่มีอะไรหรอกลูก..รอให้ถึงเวลาที่เหมาะสมก่อน..แล้วแม่จะบอกลูกเอง..ไปอาบน้ำซะ..แล้วลงมากินข้าวนะ” แม่พูดถึงเรื่องอะไร?กันแน่นะ ทำไมถึงพูดแปลกๆ ฉันอาบน้ำและแต่งตัวเพื่อไปหาฟิลิปวันนี้เป็นวันครบรอบ1ปีของเรา..ฉันลงไปกินข้าวและบอกกับแม่ว่า “แม่วันนี้หนูออกไปข้างนอกนะ..เดี่ยวหนูกลับมานะคะ” แม่ฉันยิ้มให้..และฉันก็ยิ้มตอบกลับ...วันนี้ฉันนัดเค้าเจอที่ป้ายรถเมล์ฉันนั่งรอเขา10นาทีแล้ว..เขายังไม่มา.. “รอนานไหม..ขอโทษที่ให้รอนะ” ฉันยิ้มให้เขา “รอได้..ไม่ต้องรีบ555..นั่นไงรถเมล์มาแล้ว..ไปกันเถอะ” วันนี้พวกเราเลือกไปทำบุญด้วยกันที่วัดแต่ระหว่างฉันที่ฉันยืนอยู่บนรถเมล์..ทำไมฉันถึงได้กลิ่นเลือด..ทำไมตอนเดินเข้าวัดสุนัขมันถึงหอนละ..และทำไมตอนฉันจับมือเขาทำไมฉันรู้สึกเย็นๆละ..ทำไมฉันรู้สึกแปลกๆขึ้นเรื่อยๆพอเราเดินมาถึงที่แม่น้ำเพื่อให้อาหารปลาแต่ฉันมีเรื่องบางอย่างที่ต้องถามเขาฉันเลยตัดสินใจพูดกับเขา   “..ฟิลิป..” ฉันหยุดเดินและเรียกชื่อเขา “มีอะไรหรอ?”เขาตอบฉันด้วยหน้านิ่งๆ.. “เหตุการณ์วันที่เค้าถูกรถชน..แล้วจากนั้นมันเกิดอะไรขึ้น..เล่าให้ฉันฟังเถอะ” ฉันพูดด้วยสีหน้าจริงจัง..แต่เขากลับก้มหน้าและไม่สบตาฉัน “บอกฉันเถอะ”หลังจากตอนที่รถจะชนเธอเราเห็นเราเลยผลักเธอไปอีกฝั่ง..และคนที่ถูกรถชนคือเรา..ที่จริงเราไม่รอดทั้งคู่ ฉันเลือดคลั่งในสมองไม่รอดภายในคืนนั้นและหมอก็ตรวจพบว่าหัวใจของเธอเต้นผิดปกติ..เธอต้องได้รับการรักษาโดยด่วน..โดยการเปลี่ยนหัวใจ..แต่ตอนนั้นไม่มีใครมาบริจาคหัวใจเลย..ฉันจึงบอกหมอว่าเอาหัวใจของฉันไปให้เธอเพราะยังไงฉันก็ไม่รอดอยู่แล้ว..ฉันจึงตัดสินใจทำแบบนั้นเพราะชีวิตของเธอมีค่ามากกว่าฉัน..เธอมีพ่อมีแม่..แต่ฉันไม่มีใครนอกจากเธอ..หมอจึงทำการผ่าตัดหัวใจของฉันให้เธอ..เพื่อให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อไปโดยไม่มีฉัน..แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็จะอยู่ในใจเธอเสมอ”...ความจริงที่ฉันได้รับรู้มันทำให้น้ำตาของฉันไหลไม่หยุด.. “มันเป็นความผิดของฉันเองที่ฉันเอาแต่เล่นโทรศัพท์..ถ้าฉันไม่เล่นโทรศัพท์เรื่องทุกอย่างคงไม่เกิดขึ้น ฉันขอโทษ..” เขาเดินเข้าเช็ดน้ำตาให้ฉันและกอดฉัน “อย่าร้องเลยนะ..ยังไงฉันก็จะยังอยู่กับเธอเสมอ” เค้ายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน.. “ถ้าไม่มีเธอแล้วเราจะอยู่ยังไงอะ..ใครจะพาเราไปเที่ยว..ใครจะสอนการบ้านเรา..ใครจะคอยเตือนให้เรากินยา..”ฉันมองหน้าเขา “ เราอยู่กับเธอเสมอแหละ..ตอนนี้เราคือคนคนเดียวกัน.ฟิลิปรักปริ๊นเซลนะ ดูแลตัวเองดีๆ..กินยาให้ตรงเวลา..ตั้งใจเรียน..อย่าลืมกินยารักษาสุขภาพด้วย..สุขสันต์วันครบรอบ1ปีของเรานะ .” แล้ว..ตัวเขาก็เริ่มจางหายไป..มันเจ็บเหลือเกินความจริงที่ฉันได้รู้ตอนนี้มันแสนเจ็บปวดจนพูดออกมาไม่ได้..ฉันได้แต่ยืนร้องไห้แต่..เธอจะอยู่ในใจของ ฉันเสมอ...และ  ตลอดไป..